11 Shtator, 1464, Pas zbulimit të komplotit të Hamza Kastriotit
11 Shtator, 1464, Pas zbulimit të komplotit të Hamza Kastriotit (ose një tjetër tradhtari) Nata është e errët, po aq e errët sa shpirti im sonte. Nuk ka armik më të hidhur se ai që dikur e ke quajtur mik, vëlla, apo si në këtë rast, nip. Lajmi për tradhtinë e Hamzait më ka goditur si një thikë në zemër. Ai, gjaku im, biri i vëllait tim, të kalojë në anën e armikut! Të shesë nderin dhe atdheun për një grusht florinjsh dhe premtime të rreme nga Sulltani! Nuk mund ta besoj. Ende nuk dua ta besoj. E kam rritur si djalin tim. I kam mësuar artin e luftës, i kam besuar komandën e trupave. Dhe ai ma shpërblen kështu? Duke u përpjekur të më vrasë? Duke komplotuar për të dorëzuar Krujën? Dhimbja është e thellë, më therëse se çdo plagë që kam marrë në betejë. Sepse kjo është një plagë në shpirt, një plagë që nuk mbyllet lehtë. Më bën të dyshoj te gjithçka dhe te të gjithë. Nëse edhe gjaku im më tradhton, kujt mund t'i besoj më? Pata një përballje të ashpër me të sot, pasi u kap. Sytë e tij shmangnin të mitë. U përpoq të justifikohej, të fliste për "realizëm politik", për "të mirën e vendit". Fjalë boshe! E vetmja gjë që shihej në fytyrën e tij ishte lakmia dhe frika. "Ti nuk je Kastriot!" i bërtita. "Ti je një qen i poshtër që lëpin duart e atij që të hedh një kockë! Ke turpëruar emrin e të parëve tanë! Ke pështyrë mbi varrin e babait tënd!" Nuk e di çfarë është më e keqe: tradhtia e tij apo zhgënjimi im. Kam investuar aq shumë besim, aq shumë shpresë te brezi i ri. Dhe tani, njëri prej tyre, njëri nga më të afërmit, më godet pas shpine. Kjo më bën të kuptoj edhe një herë brishtësinë e unitetit tonë. Armiku nuk lufton vetëm me shpatë. Ai lufton edhe me ar, me premtime, me intriga. Dhe gjithmonë do të ketë njerëz të dobët, lakmitarë, që do të bien pre e këtyre joshjeve. Çfarë duhet të bëj me të? Ligji kërkon vdekjen për tradhtarët. Dhe ai e meriton. Por ai është ende gjaku im. Si mund ta dënoj me vdekje djalin e vëllait tim? Kjo dilemë më copëton shpirtin. Por unë nuk jam vetëm Gjergji, ungji i tij. Unë jam Skënderbeu, prijësi i Arbërisë. Dhe detyra ime është të mbroj këtë vend, me çdo kusht. Edhe nëse kjo do të thotë të sakrifikoj ndjenjat e mia personale. Do të mbledh këshillin nesër. Do të dëgjoj mendimet e tyre. Por vendimi, në fund, do të jetë i imi. Dhe do të jetë një vendim i drejtë, sado i dhimbshëm të jetë. Sonte, yjet nuk më japin ngushëllim. Ato duken të ftohta e të largëta, si drejtësia që duhet të vë në vend. Tradhtia është një helm që infekton gjithçka. Dhe unë duhet ta pres këtë plagë, para se të infektojë gjithë trupin e Arbërisë. Gjergji, i Plagosur nga Pabesia.